Hoe de coöperatie de leefbaarheid versterkt

Bestaan doen we hier bij de gratie van het nee, al eeuwen lang. “Nee, er is geen geld voor een nieuwe school. Nee, we krijgen niemand zo gek om hier een café te starten.” En toen werd de kerk in 2014 ook nog aan de eredienst onttrokken en gesloten. Dan ligt het voor de hand dat inwoners krachten en kennis bundelen. Met inspiratie uit andere dorpen, wat geld van de overheid en heel veel handen bouwden we zelf een café en een nieuwe school. We kochten de lege kerk en bouwden starterswoningen voor de jeugd. We stoften onze dorpsraad af en kozen de vorm die bij ons gedrag en deze tijd past: een coöperatie. De kracht van samen. Voortdurend voelen we de spanning tussen omzet maken en doen wat goed is voor het dorp. Gezonde spanning die scherp houdt, discussie teweegbrengt, en uitnodigt tot nieuwe plannen. We namen een dorpsondersteuner in dienst, een hippe variant op de wijkzuster van toen. Want onze ouderen willen zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen. We zijn er trots op dat we een inspiratiebron zijn voor anderen, al zien we geïnteresseerde bezoekers graag in de juiste rol. Niet te veel wethouders, ambtenaren, of adviseurs. Liefst gewone burgers, die een noodzaak voelen, en die van onderop aan willen pakken. Met een bestuur dat gelooft in de wijsheid van de groep, de (eigen) wijsheid van de leden. Die de schouders eronder zetten, in hun eigen leefomgeving. Dát is coöperatief ondernemen voor mij.